Zelfvertrouwen is je beste outfit
Twintig jaar geleden droomde ik van een andere wereld. Als mode styliste zette ik me in voor échte diversiteit: modellen in een andere maat, leeftijd en kleur. Die laatste 2 zien we in huidige modebeeld regelmatig voorbij komen, maar ook nog steeds niet een ware afspiegeling van de maatschappij.
Een fashion wereld waarin body- en size-diversiteit geen trend maar een standaard zouden worden Een wereld waarin we niet meer spraken van ‘plus-size’ maar gewoon van ‘modellen’. Die droom leek tastbaar: campagnes met verschillende lichamen, de opkomst van inclusieve merken, boegbeelden die onvoorwaardelijk zichzelf waren.
“Body- en size-diversiteit moet geen trend zijn, maar een standaard.”
De comeback van het slanke ideaal
Maar anno 2025 zien we iets schrijnends: diezelfde boegbeelden – zangeressen als Adele, Lizzo, Christina Aguilera, Meghan Trainor, Missy Elliott, actrice Rebel Wilson – zijn allemaal zichtbaar afgevallen. Ook dieetgoeroe Oprah Winfrey, jarenlang koningin van de jojo, lijkt nu te hebben toegegeven aan het afslankmiddel van de toekomst.
En ergens wringt dat. Deze vrouwen stonden symbool voor kracht, trots en zelfacceptatie. Hun lichaam was hun statement. Maar nu? Nu lijkt het alsof ze niet alleen de strijd tegen de kilo’s, maar vooral de strijd tegen de industrie hebben opgegeven. En ja, natuurlijk: het is hun lichaam, hun keuze. Maar laat ons eerlijk zijn: is het écht hun keuze? Of is het een knik onder druk? Want wie in de mode of film werkt, weet: uiterlijk is geen detail, het is de maatstaf. En die maatstaf wordt steeds dunner én jonger.
De afvalindustrie in een “nieuw jasje”
We leven in een tijd waarin het dikke lichaam langzaam maar zeker uit het straatbeeld verdwijnt. Niet figuurlijk, zoals het jarenlang werd weggemoffeld in reclamecampagnes of achterin kledingrekken. Nee, letterlijk. De opmars van maagverkleiningen, semaglutide-pennen zoals Ozempic en Wegovy, en de maatschappelijke normalisering van afslankmedicatie heeft het lichaam met maat 48+ tot een bedreigde soort gemaakt. Zelfs Weight Watchers, het voormalige baken van dieetvolharding, heeft inmiddels het loodje gelegd. De afvalrace is geen lifestyle meer, het is een farmaceutisch traject geworden.
De dag dat ik zelf werd benaderd
Zelf werd ik 2 maanden geleden benaderd door een bureau die influencers met BMI boven de 27 hebben om een semaglutide-pen te gaan promoten. Ik dacht, hoe durven ze mij, iemand die zelfverzekerd met maat 48/50 te benaderen? Ik heb 1,5 uur aan de telefoon gezeten om met ze in gesprek te gaan. Ik gaf zelfs aan, als ik een samenwerking als deze zou doen, ik mijn ziel zou verkopen. Mijn antwoord was sowieso al nee en daar bleef het ook bij. Maar het feit dat het wel als trigger voelde, kwam omdat ik zelf enige tijd geleden al had voorgenomen om minimaal 2 maten af te willen vallen. Niet vanwege de buitenwereld, maar vanwege mijn binnenkant. Ik wilde dit zelf, ik ben door niemand beïnvloed. En dat moet ook het startpunt zijn om gewicht te willen loslaten. Ik weet waarom ik kilo’s vasthield, omdat ik ergens voor stond: ik was een boegbeeld, een rolmodel vanwege mijn maat. En dat wilde ik niet meer zijn.
“Als ik deze samenwerking zou aangaan, zou ik mijn ziel verkopen.”
Terug naar de kern, naar de ware ik.
Zelf voel ik inmiddels een extreem verlangen naar echtheid. Naar ware authenticiteit. Zo dicht mogelijk bij mijn kern komen , mijn ziel, mijn ‘waarom’. Wie ben ik, echt? Hoe wil ik zijn? Wat draag ik, en wat draag ik uit? Welke mensen trek ik daarmee aan? Naar dicht bij mezelf blijven. Niet langer mijn lichaam als uithangbord gebruiken. Want mijn missie gaat niet meer over hoe ik eruitzie. Het gaat over hoe ik denk, hoe ik voel, hoe ik vrouwen begeleid om zichzelf terug te vinden in een wereld die continu aan ze trekt.
Ik weet dat ik een niche zit als het gaat om mijn kleding en stijl, maar daarentegen is mijn innerlijke boodschap juist mainstream. En ik weet ook dat het uiteindelijk niet draait om of ik maat 42 of maat 48 heb om mijn boodschap te verkondigen. Mijn lichaam was ooit een canvas, een visuele megafoon. Het hielp me zichtbaar te maken waar ik voor stond. Maar vandaag, anno 2025, weet ik: mijn missie gaat niet over mijn body. Het gaat over mijn mind.
“Mijn boodschap zit niet in mijn maat, maar in mijn mindset.”
Toen ik in 2011 Style Has No Size begon, was mijn lijf een visueel statement. In 2011 had ik maat 42/44, was ik in veel ogen van plussize vrouwen, niet dik genoeg. En dat klopt, ik noemde me niet voor niets een inbetweenie, tegenwoordig wordt er meer gesproken over mid-size. Ik zat er letterlijk tussenin. Niet dik genoeg voor plus en niet klein genoeg voor straight size. Dus ergens heb ik onbewust een keuze gemaakt om dan maar aan te komen, zodat het fysiek aan mij meer te zien was waar ik voor stond. Opkomen voor een groep vrouwen die zelf onzeker en onwetend waren zich te kleden naar hun eigen maat en lichaam. En heb ik velen mogen inspireren met mijn stijl toegepast op mijn lichaam.
Maat 42-44, zichtbaar, uitgesproken. Ik vocht voor representatie, voor het recht om te bestaan zonder ‘maar’. Nu, zoveel jaren later, weet ik: de grootste revolutie begint niet op het lichaam, maar in het hoofd. Mijn lichaam is niet langer de hoofdrolspeler in dit verhaal, mijn mindset is dat wel. En dit zet mij ook aan het denken: wellicht hebben de celebs waar ik het eerder over had ook wel dezelfde insteek. Het gaat om hun talent, hun voice, hun boodschap, hun impact van binnenuit en niet om hun uiterlijk? Wellicht hebben deze vrouwen eerst statement moeten maken met hun uiterlijk om opgemerkt en gezien te worden en nu ze hebben bewezen wat ze kunnen, het lichaam niet meer op die manier nodig.
Rolmodel vanwege mijn mindset
Met mijn boodschap heb ik mijn maat 48/50 niet meer nodig om te laten zien dat alles draait om zelfvertrouwen. Ik moest zelfvertrouwen visueel maken, om een statement te kunnen maken: dat er goed uit zien, niets met een maat te maken heeft. Maar met kennis, stijl en vooral zelfvertrouwen om de kleding te dragen die je echt mooi vindt en wilt dragen. En het besluit om 2 maten kleiner te willen worden had ik al enige tijd genomen. En heb ik net als de celebs niet meer het visuele meer nodig om opgemerkt te worden.
Dus die hang naar de ware Edith, de echtheid en authenticiteit ben ik niet met de grotere maat. Die maat die ik had, toen ik in 2011 Style has No size startte, hoort bij mij. En dat is ook de reden dat ik nu afstand doe van die kilo’s. Ook toen had ik het zelfvertrouwen om te dragen wat ik wilde en als ik geweten had, dat dit mijn boodschap was, had ik mezelf niet visueel hoeven uitdrukken. Mijn maat definieert mij niet. Mijn missie wel. En ik geloof erin dat zelfvertrouwen je beste outfit is.
Foto’s: Phodette Fotografie
