“Het kriebelt ook en het is warm” hoor ik en daarna volgen nog meer andere redenen en excuses mompelen.
Net terug uit USA, veel geshopt en vooral mega veel vintage en unieke items gevonden en meegenomen. Dus voor mij even een stop op het kopen van nieuwe kleding. Een DHL pakket moest ik ophalen in het centrum bij mij en ik kwam nog langs een winkel, waar ik toch even wilde kijken. Je gelooft het niet, maar er ontbreken 2 dingen in mijn kast (lees kledingkamer oftewel archief), waar ik de laatste tijd tegenaan loop. Dat is een donkerbruine en navy broek. Wellicht dat ik die hier zou kunnen vinden.
Een winkel, die ik normaal echt mijd. Hele synthetische materialen, veel items met een goedkope uitstraling. Ik zal geen namen noemen, want dit is nu niet relevant. Maar die basic broeken, zou ik hier wel kunnen vinden. En startte even bij de vrouwen, waardoor ik vervolgens toch ook bij de mannenafdeling ging kijken.
Helaas bij die laatste zag ik helemaal niets. Ook echt blij zou ik als man niet echt worden. Ik zag broeken met zakken aan de zijkant, maar waar mijn mond echt van openviel, was een sportieve broek gemaakt van ‘travelstof’. Euhm … ik ken zelf echt geen man die dit draagt. Benieuwd of jij er wel eens een man mee hebt gespot? Benieuwd wat voor type man dit dan is.
Weer teruglopend naar de dames afdeling, waar ik de paskamer passeerde. Daar liep ik voorbij aan een jong meisje . Die stralende bruine ogen werden gedempt. De prachtige krullen die in het staartje zitten, leken ook zelfs even de glans te verliezen. Want ik kwam op het moment dat dit jonge meisje van een jaar of 10/11 het gordijn opentrok en de gekleurde jurk met een print wilde showen aan haar oma. Een meisje van die leeftijd, hoort een positieve energie te moeten hebben. Zonder zorgen, angsten of schaamte. Maar ik lees haar energie, die dit juist wel lieten zien. En dan de woorden die ze zei, veroorzaakten tranen in mijn ogen. “Het zit te strak, niet lekker” Maar wat mij het meest raakte was: “ dan moet ik mijn buik inhouden”. Dit is geen tekst van een kind, dit is iets wat een volwassen vrouw zou zeggen. Een vrouw die onzeker is over haar buik en deze graag wilt verstoppen. Dit is niet iets waar een kind zich druk over moeten of mogen maken. Het feit dat een kind hier al mee bezig is, is voeding voor mij om mijn missie, die gaat over zelfvertrouwen geven aan elk mens met kleding als tool, voort te zetten.
Onzekerheid is het verdienmodel van de mode industrie.
Ik heb al vaker iets gezegd of geschreven over het verdien mode van de fashion industrie. Dat is in mijn ogen: onzekerheid. Door iemand onzeker te laten voelen, kunnen ze aan je verdienen. Als iedereen sterk in hun schoenen zou staan, zou men anders gaan shoppen, anders in een winkel staan en kleding uitzoeken waar ze blij van worden.
Nu koopt men kleding om ergens bij te horen. Niemand is meer een individu. Veel mensen willen opgaan in de massa, opgenomen worden in groep. En vooral niet opvallen op opgemerkt worden. Als je begrijpt hoe de mode-industrie werkt, dan weet je waarom je telkens weer erin trapt. Elke zes maanden (of sneller) komt er een nieuwe ‘must-have’. Niet omdat de oude lelijk is geworden, maar omdat jij even moet twijfelen of je er nog bij hoort. Mode leeft van dat knagende gevoel: Hoor ik er nog bij?
Kleding wordt gepresenteerd de illusie van meer zelfvertrouwen, meer bewondering, misschien zelfs liefde. Die droom verkoopt. En dromen kosten geld. Maar als kleding niet past, zoals bij dit jonge meisje, werkt de industrie bijna kwaadaardig. Want je voelt schaamte, afwijzing, angst om een volgende keer te gaan passen en uiteindelijk onzeker. En dan is de cirkel rond. Want vanuit onzekerheid, kom je weer in de winkel en begint alles weer opnieuw.
“Echte support klinkt niet als advies, maar als: Ik geloof in jou.”
Wat ik heel mooi vond, was de reactie van de vrouw die bij dit klein meisje was. Duidelijk kon ik zien dat dit de oma was. Niet alleen qua leeftijd, maar ook hoe ze met haar kleindochter omging en later bevestigde het kleine meisje dit ook om de vrouw, oma te noemen. De oma handelde en reageerde volledig vanuit pure liefde en support. Een dierbare cheerleader die haar steunde. Want toen het meisje aangaf: “dan moet ik mijn buik inhouden” volgde als snel andere excuses, waarom het jurkje niet goed was. “het kriebelt ook en het is warm” en zo volgden nog een paar excuses en smoesjes waarom ze deze niet wilde. En haar cheerleader stemde in en ging niet pushen of haar een slecht gevoel geven. En hielp haar met omkleden en gingen later verder shoppen.
Wat mij later aan het jurkje opviel was hoe het technisch in elkaar zat. En begreep waarom het meisje dacht dat ze haar buik moest inhouden. De taille-lijn zat voor haar net te hoog. Waardoor je een soort empire-lijn krijgt. Die dus ervoor zorgt dat er een buik wordt gecreëerd. Ook als heb je er geen. Het liefst was ik naar haar toe gegaan en had ik uitgelegd, waarom dit jurkje niet goed was voor haar. Haar boven-lichaam was iets langer, waardoor deze lijn te hoog zat. Mijn styling-hart wilde haar gelijk helpen en adviseren. Maar dat ik toch maar even gelaten, om het niet ‘zwaarder’ te gaan maken, maar het juist luchtig te houden.
“Support is geen competitie, het is een kring van vrouwen die elkaar toewuiven met liefde”
Even later kwam ik terecht bij een lange bruine pantalon. Die ga ik eens even passen in de paskamer. Ik kwam duidelijk vol zelfvertrouwen uit het hokje en zag in mijn ooghoek het kleine meisje staan. Ik draaide voor de spiegel, maar vond dat de broek echt minimaal 5 cm te kort was. Ik zei dit ook hard op en keek naar die jonge meid. Oma knikte en liet zien dat het me niet uitmaakte. Ik zei: “ gelukkig heb ik genoeg in de kast en ga ik alleen nog maar voor perfectie!” Ik lachte en knipoogde naar het meisje. Het meisje gaf nog liefdevol aan , dat ie niet echt te kort was, om mij aan te moedigen. Dus een cheerleader moedigt een andere cheerleader aan. Dit zouden we meer moeten en mogen doen!
De zoektocht naar een donkerbruine en navy pantalon blijft, ik heb vertrouwen dat ik die wel ga vinden.